Eerste week Amerika

Hallo reisvolgers van Herman en Meyke,

Op 9 maart was het dan eindelijk weer zover. we gingen er weer op uit voor bijna 6 weken dit keer. En niet naar ons geliefde Australië maar nu de andere kant op naar de USA oftewel Amerika. 4 uur op en 5 rijden naar Schiphol. voor zessen al op Schiphol en dus te vroeg voor inchecken. Thuis al ingecheckt dan de automaat maar geprobeerd voor de boardingpas.
Vraagt die machine notabene ook nog voor een adres in Amerika. Nou die hadden we natuurlijk niet behalve de eerste nacht het Hotel. ik kwam er niet uit met dat kreng en dus gewoon alvast in de rij voor de balie. stonden dus als eerste. Komt er een mevrouw en die vraagt of we al boardingpassen hadden. nee dus. Heb haar uitgelegd date ik 5 minuten met dat kreng heb staan kloten en dat ik er niet uitkwam en dat ik dus naar de balie zou gaan. nou dat kon dus niet want die machine was gekoppeld met hun systeem . United Airlines. zij met mij naar die machine en een hele staart mensen achter ons aan want die moesten allemaal met de machine het gevecht leveren. Had alles al ingevuld behalve dus dat adres. Nou zij zou dat wel effe doen.
Ja. Drie Best Westren hotels maar de onze zat er niet tussen. Toen het adres met da hand ingevuld en bij de laatste twee letters zat ie er ineens wel in. Deze digibeet begreep er niets van en zij stond ook raar naar te kijken. verder naar het afgeven van de koffers bleken er direct achter ons nog 6 mensen te gaan camperen met dezelfde camper een drop off. regeling dus.
So Far So good. over de vlucht valt niet veel te vertellen. klein vliegtuig Boeing 757 200 ER dus twee rijen stoelen van drie. tegenwoordig willen we alleen nog maar allebei aan het gangpad zitten. is naar Rome met de Milieuclub goed bevallen. kan je je benen beter streken en je hoeft niet voor iemand langs als je even wilt lopen of naar het toilet moet.
Weinig turbulentie dus een voorspoedige vlucht en beine een halfuur eerder op Newark.
Op de luchthaven geld gepind. En ja dan wordt je meteen geschoren. 200 doller voor 203 euro.
De douane is zoals bekend mag zijn bij zoon beetje iedereen een nachtmerrie. Onbeschoft en onvriendelijk. Een zo groot land en Amerika volstrekt onwaardig. Line up en wee je gebeente als je een stap naar voren of naar achteren gaat dan staat er een matrone meteen klaar om je af te snauwen en je in de line te drillen. Ja voor dril sergeant in het leger is ze afgekeurd natuurlijk. Minsten 140 kilo schoon aan de haak.
Verder naar Chicago ook goede vlucht. Koffers kwamen als een van de eerste. Een van onze mede camera's was al eerder geweest en wist precies waar het busje voor het hotel stond en hij kreeg opeens enorme haast. Wij er dus in draf achteraan. Konden we met ze vieren nog precies mee. alhoewel precies. Ik moest op de derde achterste bank de bank met nog drie man delen. Nou ben ik gelukkig niet al te breed. Dus dat ging voor tien minuten wel.
In het hotel aangekomen direct ingecheckt en meteen naar de eerste etage en daar was een zaal voor inchecken van de camper van Road Bear. Ook daar waren we dus weer als eerste. En dat wel heel erg boffen want de volgende morgen bleek het hotel vol te zitten met mensen die gingen camperen. Wel twee touringcars vol minstens tachtig man. En dat schijnt drie weken lang iedere dag zo te zijn. Nog wat gegeten bij Mac donalds samen met mensen uit Giethoorn.
Zij gingen eerst naar Milwaukee de Harley Davidsons fabrieken blijken en dan naar Florida. Vervolgens meteen naar bed omstreeks 20.00 uur plaatselijke tijd.

10 maart 8.00 uur vertrek met twee gedateerde toeringcars naar Middlebury op de grens van Michigan en Indiana bijna 120 mijl de verkeerde kant op naar het osten dus.
Omstreeks 10. 15 uur bij de fabriek werden we in groepen verdeelt. Wij hadden groep 5. Dat waren meer ervaren campers. We hadden namelijk opgegeven dat we in Aaustalie en New Zealan al geschamperd hadden dus hoefden wij niet naar de film. Dus waren wij hier ook weer relatief snel weg. Alleen de spiegels stonden voor Meyke niet goed dus daar moest een monteur bijkomen want er was geen beweging in te krijgen.
Eerste kilometers was even wennen voor Meyke en we gingen een afslag te vroeg de weg af. Dus moesten we rechtsomkeert. Meteen voor Meyke de 180 graden draai. Dan hadden we dat ook maar gehad. Ging perfect dus dat gaf weer vertrouwen. Op naar de Walmart supermarket in Elkhart.
Hier hebben we nogal wat tijd verbruikt. Hierna op weg naar het (wilde) westen. Over Interstate 80. Een eindeloos lange weg. Tot Marseilles waar een 4 star camping was. Nou vier sterren hebben wij andere voorstellingen van. Gaan smorgens nog even samen de vaat afwassen in de vrouwen douchegelegenheid onder het moto er is toch geen mens hier. Kon namelijk niet buiten en het was ok nog steen koud. Rond het vriespunt. Komt er een Amerikaan even vertellen dan het geen gemengde gelegenheid was en dat het zeker geen KOA camping. Nou dat hadden wij al gemerkt. Gelachen. Gedoucht hadden namelijk al gescheiden gedaan.

11 maart valt weinig over te vertellen. Gewoon rijden tot je een ons weegt door en tussen de akkers door met oneindige vergezichten en duizenden graan cilo's. Langs Davenport daar rij je Illenois uit en Iowa in. We hebben de i pad met muziek op de autoradio en bij Davenport op de grens met Iowa begint Carola Smit met met BZN ineens AMAZING GRACE te zingen vervolgens Barbara Streisand met AMERIKA en daarna Simon en Garfunkel met They are coming to Amerika. Nou wij waren in de mood. Ruim 400 mijl gereden en toen waren we aan ons end. Je mag niet harder dan 65 mijl per uur. Des Moines, Omaha de staats grens met Nebraska gepasseerd en Lincoln voorbij tot aan Henderson. In Iowa hadden ze bij een benzine pomp al gezegd There is Notting in Nebraska. Camping Prairie Oasis nou dat klopte wel tussen al die kale nog niet geploegde landerijen. Stonden we alleen met een stel Mexicanen in een tentje. Koud vroor dat het kraakte. Kachel aan en stoken maar. Twee dekbedden op elkaar en nog heeft Meyke het koud.

12 maart.
Wederom veel mijlen maken vandaag. Kale vlaktes. wijnig te zien. Duidelijk de graanschuren van Amerika. In Gibbon getankt bij voor het eerst echt hartelijke Amerikanen. Vroegen waar we vandaan kwamen. Nou Edam cheese dat kennen ze bijna niet. Vroegen of we een aanzichtkaart vanuit Nederland wilden sturen. Zouden we er ook een van hun terugkrijgen. Dat hebben we maar beloofd. Na een aantal uren rijden we Nebraska uit en Colorado in. feitelijk het begin van onze rondreis. De Interstate 80 gaat over in de 76. Iets betere temperaturen. Laat in de middag aangekomen in Strasburg. Even gewandeld in het dorpje. Een naargeestig dorp in verval aan een spoorlijn. Niet de moeite waard om naar toe te gaan. Gepind bij een bank voor een normale koers. Omdat het laat was Chicken Wings uit de KOA kampwinkel gegeten. Kwamen ze nog bij de camper brengen ook.
Kachel stopt er na een uurtje mee. Dus meteen naar bed.

13 maart
Zondag dus naar het camping kantoor om met Road bear het noodnummer te bellen. Kon de wederpartij bijna niet verstaan. Dus aan de mevrouw achter de balie gevraagd of zij met hem wilde praten. nou zij kon hem ook bijna niet verstaan en na een uur was het uiteindelijke resultaat dat we op maandag met hetzelfde nummer moesten bellen dan zouden we iemand uit Californië SAN Francisco aan de lijn zou krijgen. Die mevrouw zij dat ze dacht dat het een arab was die ons te woord had gestaan. Later die dag herinnerde ik me dat vertrek degene die ons de uitleg had gegeven opgemerkt had dat het beter was om door de weeks te bellen omdat in het weekend zou worden doorverbonden met New Zealand. Was dus waarschijnlijk ipv een arab een Maorie aan de lijn. En dat verklaard dan weer alles. Extra nacht in strasburg gebleven want in Denver zit een Road Bear vestiging.
Die dag nog even gewandeld en boodschappen gedaan bij een benzinepomp.

14 maart.
Road Bear gebeld en die zijden dat ze zouden melden dat we er aankwamen in Denver.
GPS is een zakie. Zette ons voor de deur af.
Komt de monteur naar buiten en zegt. Every Year the same.! Neemt een schroevendraaier. Haaks de afdek plaat los en het laatste deel van de uitlaat. Pakt een waterpomptang en zet die op de rand van de brander. Ik hielt me hart vast. Als dat maar goed komt. Wrikt een beetje aan de brander naar rechts en zegt ok fixed. En inderdaad het begon te branden als een tierelier. Blijkt die brander niet helemaal recht voor het branderhuis te zitten waardoor hij ieder 5 seconden afsloeg. Probleem opgelost. Schroeft hij onderwijl ok nog even de printplaat los en zegd terwijl hij er twee kunstfonds ringetjes onderlegd. Zo loopt het water er af als hij nat word en dan stop hij er dus op deze manier niet mee. Preventief dus.
Hierna naar Walmart gereden. Wel verdwaalt. Gps faalde. Een heel aardige mevrouw bij een meubelboulevard heeft helemaal uitgeschreven vanaf detelefoon hoe we moesten rijden.
Daarna door naar Grand Junction. Dwars door de Rocky Mountains langs Nederland. Hebben we gelaten voor wat het was. In het begin zonnig weer en lekker temepratuurtje maar dat veranderde al gauw. By de loveland pas sloeg het weer om en hadden we sneeuw. En niet zo weinig ook. Al gauw stonden we helemaal stil. Ik denk ruim drie kwartier en van de ander kant kwam ook helemaal niets dan een enkele auto. Die slipte van de ene kant naar de André kant van zijn twee rijbanen. Na verloop van gingen we weer stapvoets rijden. En uiteindelijk bij skiresort Vail waar je linksaf kunt naar Aspen (Je weet wel van de gouden skibindingen) daar was het ongelijk 7 of 8 trucks op elkaar en wel twintig auto's er bij betrokken. Geen ambulances maar wel kraanwagens van mega formaat.
In Grand Junction meteen de camping opgezocht.

Tot zover voor vandaag.


Liefs Meyke en Herman.